Op 17 september werd in de Vredesambassade- (de Wonne) de Vredesweek 2016 met enkele festiviteiten geopend door de Vredesambassadrice
2016 Yasmin Khalaf. Tevens werd de fototentoonstelling geopend door Inge Stegeman. De toespraken van beiden vindt u hieronder:
De Vredesweek 2016 geopend door de Vredesambassadrice 2016 Yasmin Khalaf met de volgende toespraak:
Dames en heren,
Als inleiding op deze avond wil ik u vertellen hoe ik VREDE ervaar. Ik ben ervan overtuigd dat we veel kunnen leren van de kinderen. Een voorbeeld: enige tijd geleden zat ik met mijn zoontje Daniel bij de tafel, hij liet me trots zien dat hij letters kon schrijven en ook zijn naam. We gingen daarna de cijfers proberen. 1,2,3, enz. gingen goed, de acht was moeilijk. Hij tekende twee losse rondjes, dat was geen acht, voor hem geen probleem, hij maakte snel met streepjes de verbinding en het werd een acht. Een kind ziet snel en creatief een oplossing.
Volwassenen blijven vaak zo hangen in het probleem. Als je alleen problemen ziet, word je nooit tevreden en het gevoel van tevredenheid is het bewijs van innerlijke VREDE en daar zijn we toch naar op zoek.
Een andere voorbeeld is : hoe wij aan de kinderen de verkeersregel leren. Het verwonderde mij hoe op de basisschool deze verkeersregels onderwezen werden, de rechten en plichten:
Rekening houden met elkaar , de ander niet in de hoek drukken en ruimte geven door even langzamer te gaan, zo zonder elkaar te beschadigen..
Niet alleen het recht van de sterkste geldt.
Zo voeden we het kind op in de sociale vaardigheid om een ander te zien , de ruimte te geven en de ander niet te beschadigen. Zo weerspiegelt ons gedrag in het verkeer de relaties van de maatschappij waarin we leven . Op elkaar afstemen . In deze tijd, vol harde momenten . zonder vaart te minderen neemt het voorrang. Houd toch op met het grote ego, neem gas terug , want bij de volgende kruising kun je jezelf en de ander beschadigen !.
Als ik iets over mezelf vertel, ben ik me ervan bewust, dat het altijd via twee ‘sporen’ gaat. Ik houd de liefde voor mijn moederland Syrië, maar in de afgelopen 15 jaar heb ik ook liefde opgebouwd voor Nederland. Ik voel me verantwoordelijk naar twee kanten,( ik zie twee scenes) Je zou het kunnen zien als het proces van enten. Op de oude stam met wortels wordt een nieuwe tak vastgezet. Die tak gaat uitlopen en zal vrucht dragen.
Ik heb contacten met mensen die nu nieuw zijn in Nederland. Hun tranen zijn een mengeling van verdriet en boosheid. Het is goed om de tranen te laten stromen, want opgekropte emoties kunnen later ontploffen en dat is gevaarlijk.
Ik begrijp hun verdriet, door de oorlog kon ik ook niet naar de begrafenis van mijn vader, dat was erg moeilijk, maar ik begrijp ook hun boosheid als ze zeggen: waarom verwacht Nederland dankbaarheid van ons? Europa en ook Nederland, heeft met de bombardementen de ellende in ons land alleen maar erger gemaakt.
Om aan te geven hoe het leefklimaat in Damascus veranderd is, vertel ik het voorbeeld van mijn broer: Als je vroeger de weg vroeg, kreeg je te horen: ga rechtdoor tot die grote jasmijnstruik, daar moet je linksaf….. Nu krijg je te horen: ga rechtdoor tot voorbij die tweede tank, daar moet je linksaf. En dan moet je bedenken dat : jasmijn het teken van hoop is in Syrie en nu vervangen is door tanks en die als het ware tekens zijn van wanhoop .
Het leven daar is zeer moeilijk, toch zie je hoe velen het kunnen volhouden en trots zijn op hun verdriet. Ik heb dat ervaart met mijn vader. Aan de telefoon zei ik tegen hem : je gaat om met je verdriet zo als een bodybuilder met ijn zware gewichten omgaat , hoe hoger je het heft hoe sterker je je voelt . Zo kun je trots zijn op je verdriet en het leven volhouden. Je hoeft je er niet voor te schamen.
Ik ben me ervan bewust dat ik werk aan de vrede in kleine kring, met de mensen om me heen, met u dus!
Ik zal het volhouden, want ik geloof in de kracht van het kleine, zoals een Arabisch spreekwoord luidt:
“kleine steentjes steunen de grote kruik”.
Dank u wel.
De tentoonstelling werd officieel geopend door de coördinator Asiel en Integratie van de gemeente Enschede, Inge Stegeman.
Zij sprak over de studenten van de opleiding fotografie die allen een ander verhaal vertelden bij de foto’s en daarnaast ook een eigen verhaal hadden over de keuze voor de opleiding. De een wist nog niet of ze wel fotograaf wilde worden, de ander had na twee andere opleidingen eindelijk zijn roeping gevonden. Inge sprak over de miljoenen mensen op de vlucht die ook graag bezig willen met hun ontwikkeling, maar op dit moment alleen bezig zijn met de vragen als: ‘waar slapen we vanavond, wie helpt ons, hoe kom ik aan eten voor mijn kinderen’. Ze gaf aan dat niemand er voor de lol kiest om die vreselijke vluchtweg af te leggen, iedereen is op zoek naar een betere toekomst.
Inge gaf aan dat de gemeente met het actieprogramma Meedoen en Thuisvoelen, samen met haar collega’s, een goed programma wil neerzetten waarin voor de nieuwe Enschedeers goede integratie geregeld wordt. Zowel een huis, inrichting, onderwijs van de kinderen, inburgering en werk.
Tot slot gaf Inge aan onder de indruk te zijn van het uitgebreide programma van de Week van de Vrede, die door vrijwilligers wordt georganiseerd. Ze hoopte dat veel mensen bereikt worden en gaf aan dat je ook klein moet beginnen. Kernwoorden zijn dialoog en respect voor elkaar mening.
