Vanuit Enschede vertrokken we met 2 auto’s, om samen met onze ‘vredesvrienden’ uit Dülmen, en Gronau een flinke afstand te overbruggen.
Onderweg zagen we tal van groepen, die met behulp van veel mensen, maar ook met linten, spandoeken, vlaggen, de wegen afbakenden. En het wemelde van politie, lopend, met motoren en met auto’s.
We hadden een afstand toegewezen gekregen aan de noordkant van Münster. Toen we daar netjes op tijd aankwamen, zochten we ons stuk op en met ook onze spandoeken, stonden we op een brug, nog wel op het voetpad. Zo vormden we een ‘schakel van de ketting’.
Er kwam een organisator langs, die aangaf dat iets verder op, nog een stuk overbrugd moest worden, terwijl wij eigenlijk met veel mensen op een plek stonden. Meteen ging een flinke groep aan de wandel, om het lege stuk te ‘bemannen’ terwijl wij wat meer uit elkaar gingen staan en elkaar bij de hand namen. Het verkeer op de weg werd vlot minder en even later kwam er geen auto meer langs. De klokken begonnen te luiden, heel ver konden we ze horen. Daar ging de hele ‘ketting’ op de weg staan.
Na het luiden van de klokken, waren we een paar minuten stil. Daarna begonnen we te zingen, van de organisatie hadden we een aantal teksten van liederen meegekregen. Maar wij zongen ‘We shall overcome’. Zo ver we konden horen, en mensen de tekst kenden, werd er mee gezongen.
Na 15 minuten gingen we terug, van de weg af, weer op het voetpad. De ketting werd opgeheven en al snel kwamen de auto’s weer langs.
Een uur later waren we in Enschede.
Tiny Hannink
